Mijn allereerste 5km hardloopwedstrijd na mijn zwangerschap heb ik gewoon gedaan en hoe!! Vanochtend had ik al het gevoel dat het lekker zou gaan en dat het wel mijn dag zou zijn. Ik was fit, had er zin in en daarnaast was het heerlijk weer. Allemaal ingrediënten om een mooie wedstrijd te lopen!
Maar eerst neem ik jullie even mee hoe het hardlopen ging na mijn zwangerschap.
Inmiddels is het bijna 11 maanden geleden dat Rijk is geboren. Ongeveer 2 maanden na de bevalling begon ik heel voorzichtig met hardlopen, wat vond ik dat spannend! Heel langzaam en kleine stukjes om weer even het gevoel terug te krijgen. Dit proefde al snel naar meer en ik begon met een trainingsschema om uiteindelijk 5km te lopen. Een aantal weken ging dit heel goed! Maar ik sloeg een training over en de stap om te gaan werd steeds moeilijker. Ook gingen wij op dat moment verhuizen dus hardlopen verdween naar de achtergrond. Maar natuurlijk bleef het knagen, want ik weet van mijzelf hoe erg ik kan genieten van hardlopen. Dus toen wij eenmaal in het nieuwe huis woonden, besloot ik om het weer op te pakken. Weer met hetzelfde schema en gewoon bij de eerste training beginnen tot de 5km. En eigenlijk ging dat heel erg goed! Over hoe ik die motivatie terug had gevonden, schreef ik eerder al een blogje. Heel simpel, trainingen inplannen en dan daadwerkelijk gaan. Hierdoor heb ik in 10 weken tijd mijn schema keurig gevolgd met als uiteindelijke doel de 5km uitlopen. En dat heb ik vandaag dus gedaan!
Raceday!
Vanochtend werd ik wakker en ik was gewoon een beetje zenuwachtig. Gezonde wedstrijdspanning, al is zo’n wedstrijd in je eentje lopen toch wel heel anders. Ja, ik vind het heel jammer dat er geen hardloopwedstrijden zijn, maar het is even niet anders dus het moet maar zo. Het voordeel is nu wel dat ik gewoon de deur uit kan stappen en kan gaan. Alleen moest ik even wachten tot Pim terug is van fietsen en daarna mocht ik. Mijn outfit heb ik snel gekozen, het is redelijk warm dus ik ga voor een shirt met korte mouwen. Dezelfde die ik aan had bij mijn allerlaatste 5km wedstrijd anderhalf jaar geleden in Londen. Als Pim thuis is, eet ik nog even een banaantje en dan mag ik los! Mijn horloge staat ingesteld op 5km en op Spotify heb ik een korte playlist gemaakt met lekkere nummers. Let’s go!
Ik besluit eerst nog even een stukje warm te rennen. Langzaam aan even de wijk uit om dan echt aan de 5km te beginnen. Meteen heb ik al het gevoel, dit gaat goed komen! Ik zet mijn horloge aan en daar ga ik. Veel te snel natuurlijk, want zelfs nu ga ik te enthousiast weg. Een fout die ik maar blijf maken bij een wedstrijd. Dus al snel moet ik van mijzelf even de rem erop, want dit ga ik niet volhouden. Het is even zoeken naar een aangenaam tempo en die vind ik bij een pace rond de 5:10. Dit voelt niet als kapot gaan, maar wel als een uitdaging. Ik besluit dit vast te houden en dan maar kijken hoe lang ik het kan volhouden. Zo vliegt de eerste kilometer voorbij, heerlijk! Maar het voelt ook gek, ik loop een wedstrijd en niemand waar ik langs loop weet dit. Hoe stom het ook klinkt, ik mis het gejuich en publiek langs de kant. Even een emo momentje, want zo had ik mijn eerste hardloopwedstrijd niet voorgesteld.
Ondertussen ben ik op 2km en ga ik linksaf om met een boog terug naar huis te gaan. Ik heb maar besloten om mijn eigen aanmoediging te zijn en spreek mijzelf toe. Met nog 3km te gaan, weet ik dat ik het nog zwaar ga krijgen, want mijn tempo blijft behoorlijk hoog. Maar zolang het gaat, loop ik door en geniet ik er zo van hoe makkelijk het tot nu toe gaat! Zonder dat ik het door heb, ben ik over de helft en begint het aftellen. Het gaat nog heel goed en ik weet dat ik het snelle tempo nog wel even kan volhouden. Onderweg groet ik maar iedereen die ik tegenkom om toch een soort van support te hebben. Met veel gehijg gooi ik er een ‘moi’ uit of steek ik m’n vinger omhoog naar de voorbijgangers. Met alle groeten terug, moet ik het maar doen vandaag. Het is niet anders.
Inmiddels ben ik weer onderweg naar huis en geeft mijn horloge aan dat kilometer 4 er alweer op zit. Ooooh dit is fijn! Nog minder dan een kilometer te gaan! Dan ga ik meteen rekenen, dat zijn gewoon minder dan 2 liedjes dus als ik deze afluister, is het nog een klein stukje. Maar hier krijg ik het ook zwaar en wil ik zo graag stoppen. Niemand die het weet als ik mijn horloge even stop zet, gaat er door mij heen. Die gedachte gaat snel weer uit mijn hoofd, want dat voelt zo stom. Maar ik kijk de meters weg op mijn horloge en zie er steeds minder in beeld. Mijn benen branden en ik probeer nog aan te zetten, maar wat is het zwaar! Pas als ik nog minder dan 100 meter te gaan heb, kan ik er nog een eindsprintje uit persen. En dan is het ineens klaar. Mijn horloge stopt automatisch en ik ben er gewoon. Geen finishlijn, geen medaille, niemand die mij feliciteert, maar ik heb het gewoon gedaan! Heel onwerkelijk stop ik met lopen en ja, wat moet ik nu eigenlijk denk ik dan. Als ik mijn tijd van 25:42 zie ben ik natuurlijk ontzettend blij, maar het voelt ook zo gek!
Als eerste bel ik trainer Kelly en loop ik ondertussen naar huis. Helemaal happy vertel ik haar hoe het gegaan is en hoe trots ik ben. Eenmaal thuis staan Pim en Rijk op mij te wachten en ben ik zo blij om ze te zien! Ik heb het gewoon gedaan en ook nog eens een top tijd gelopen! Langzaam aan besef ik mij ook gewoon hoe hard ik de afgelopen tijd hier voor getraind heb. Deze 5km lopen was dan ook een mooie afsluiting van de trainingsperiode na de zwangerschap. Het voelt nu alsof ik weer een beetje de oude ben en dat ik het hardlopen weer kan. En nu maar hopen dat er ooit weer een tijd komt dat de hardloopwedstrijden weer doorgaan. Zodat ik vroeg of laat weer eens het echte wedstrijdgevoel kan ervaren. Tot die tijd blijf ik lekker lopen en inmiddels heb ik mijn nieuwe trainingsschema al binnen. Aan mijn motivatie zal het zeker niet liggen!
No Comments