Gisteren was ik in Amsterdam om mijn broertje, André, aan te moedigen die zijn derde marathon liep. Aangezien ik zelf niet mee kan doen, kies ik dan maar voor de optie om langs de kant te staan. Zo krijg ik toch dat fijne hardloopsfeertje mee wat ik zo mis! In deze blog neem ik je mee naar gisteren.
Samen met mijn andere broertje Nico nam ik de allereerste trein uit Groningen om op tijd in Amsterdam te zijn. Nog nooit was ik zo vroeg op een zondag met de trein geweest en ik kan wel zeggen dat er passagiers in de trein zaten die nog naar bed moesten zeg maar. Een vrij bijzondere ervaring zo op de vroege zondagochtend. Gelukkig was het verder rustig in de trein en hadden we een rechtstreekse verbinding. Zo waren wij snel in Amsterdam!
Beetje vermoeide oogjes, want om half 6 ging de wekker al…
Bij onze eerste stop, het Rijksmuseum, met mijn bordje. Aangezien wij een beetje herkenbaar wilden zijn voor André had ik een bord gemaakt met aan de ene kant deze tekst en aan de andere kant ‘Go André Go’. Vooral deze tekst deed het ontzettend goed bij de marathonlopers onderweg en ik werd er super vaak mee op de foto gezet door andere supporters. Zo leuk om te zien dat zo’n bord dus echt helpt bij de lopers!
Op ons punt, de 4 kilometer, konden wij mooi alle hardlopers zien en als snel kwamen de wedstrijdlopers langs. Dit vind ik altijd zo gaaf om te zien! Daarna was het zoeken naar André en gelukkig is dat gelukt en zag hij ons ook! Daarna was het tijd om snel door te gaan naar het volgende punt.
Met de metro gingen wij naar kilometer 13 en daar zag ik nog net Stefan langslopen. Stefan ken ik via Instagram en kom ik regelmatig tegen bij hardloopwedstrijden, zo leuk om hem nog even aan te moedigen!
Goed herkenbaar stonden wij weer te wachten op André en gelukkig was het hier minder druk dan aan het begin. Toen wij hem zagen, liep hij nog hartstikke goed en begon hij zelfs al een beetje te versnellen. Hier konden wij hem zelfs 2 keer zien, omdat aan de overkant de lopers nog een keertje langskwamen.
Weer pakten wij de metro naar het volgende punt en na een korte plaspauze stonden wij bij kilometer 27. Aangezien wij hier mooi op tijd waren, hebben wij hier veel hardlopers kunnen aanmoedigen. Er werd vooral veel gelachen om mijn bord, precies wat de bedoeling was! André kwam er fris en fruitig aan en liep behoorlijk relax vonden wij. Zijn pace was nog steeds goed genoeg voor een sub4, maar wij wisten dat het moeilijkste stuk nog zou komen.
Lucia, het vriendinnetje van André was er ook bij vanaf het begin en het was heel gezellig om haar erbij te hebben. Samen waren ze op zaterdag uit Tsjechië gekomen, waar ze wonen, zodat André de marathon kon lopen. Dus voor Nico en mij was dit natuurlijk ook weer een goede kans om ze weer eens te zien aangezien zij niet zo vaak in Nederland zijn!
Terwijl wij doorgingen naar het volgende punt was het hoog nodig om te stoppen bij een AH to Go. Even wat eten en drinken inslaan, want daar hadden wij zo weinig tijd voor.
Bij kilometer 37 zagen wij André voor de laatste keer en hij zag er nog zo goed uit! In de app zagen wij dat hij nog net een sub4 zou lopen als hij zo door zou gaat, dus dat schreeuwden wij heel hard naar hem toe. Dit was zo ontzettend spannend!! Het was nu echt erop of eronder voor een tijd onder de 4 uur.
Heel snel gingen wij naar het Olympisch Stadion voor de finish. Helaas waren wij net te laat om André te zien finishen..
Hij was dus al binnen en heeft gewoon onder de 4 uur gelopen!! Het was zo spannend om te zien of hij het zou redden en hij heeft het gewoon geflikt! Zo trots! Dit was zijn derde marathon en nu is het hem gelukt om een keer sneller te zijn dan z’n zus 😉 Bij elke marathon die wij liepen, was het namelijk een onderlinge strijd wie sneller zou zijn. Wij zijn namelijk nogal aan elkaar gewaagd qua tempo. En nu is er eindelijk een sub4 in de familie gelopen en weet ik wat mijn doel zal zijn voor een volgende marathon…
Nog even een foto met z’n allen en daarna was het alweer tijd voor André en Lucia om het vliegtuig naar huis te pakken. Het was echt een top dag om zo samen door te brengen! En helemaal nu ik voorlopig geen marathons ga lopen, vind ik het alleen maar leuk om zo toch die sfeer mee te krijgen. Eigenlijk is het aanmoedigen ook bijna net zo leuk als het lopen van de marathon zelf en bijna net zo vermoeiend! Ik heb er in ieder geval ontzettend van genoten en kan niet wachten tot een volgende marathon of hardloopwedstrijd waar ik kan aanmoedigen of misschien zelfs wel weer een keer kan lopen!
No Comments